عشق زیبا

از وقتی دوستان‌ت گفته‌ند عاشق من شده‌ای

روزی بیست‌بار خودم را در آینه نگاه می‌کنم

چه‌طور ممکن است؟

جزءجزء چهره‌م را بررسی می‌کنم. دور می‌ایستم و اندام‌م را برانداز می‌کنم،

راه‌رفتنم، خندیدنم، غذا خوردنم.

من چه عیب مشخصی دارم که تو عاشق من شده‌ای؟

چه‌طور ممکن است؟

یعنی از تو زشت‌تر هم در دنیا وجود دارد؟

با آن دماغ شکسته‌ی دراز و لثه‌های بیرون‌زده‌‌ی زرد

با آن صورت اسب‌آسا و موهای وزوزی قرمز

آه خدای من،

چه‌طور می‌توان نیمه‌شب کنار تو از خواب بیدار شد و سکته نکرد؟

روزها برایم گل می‌فرستی و شب‌ها نامه‌های عاشقانه که معلوم است خودت ننوشته‌ای‌شان

جلوی خانه‌مان منتظر می‌مانی و توی باشگاه در ردیف تماشاچیان تشویقم می‌کنی.

اعتماد به نفسم را از دست می‌دهم و همه‌ی توپ‌ها را بیرون می‌زنم.

تو از کجا پیدایت شد؟

شنیده‌م آمده‌ای و با مادرم حرف زده‌ای و مادرم (آه خدای شانس و اقبال!) از تو خوش‌ش آمده. (از چی‌ا ِ تو؟)

در خیابان به دخترها لب‌خند می‌زنم و تلاش می‌کنم توجه‌شان را جلب کنم.

در فروش‌گاه‌ها سر حرف را باکناری باز می‌کنم. (هنوز امیدوارم که از دست نرفته‌ام.)

ولی از روزی که تو پیدایت شده، دیگر هیچ‌کس جوابم را نمی‌دهد. (مرگ بر تو.)

مدل موهایم را عوض می‌کنم، لباس‌های چسب رنگی می‌پوشم. ادکلن‌های گران‌قیمت و اطوارهای تازه.

اما باز هیچ خبری نیست.

من چه ایرادی دارم؟

می خواهم همه‌چیز را رها کنم و خانه‌نشین شوم.

می‌خواهم بنشینم و شعر بنویسم.

می‌خواهم روزها بخوابم و شب‌ها بیدار بمانم.

می‌خواهم بیایم و تو را بکشم.

بگو، بگو من چه ایرادی دارم که تو عاشق من شده‌ای؟