هرجا که بروی هم‌این‌جایی

گوزن به لاک‌پشت گفت: هه! پاهات این‌قدر کوتاهه و لاک‌ت ابن‌قدر سنگین که اصلاً نمی‌تونی از جات جم بخوری. ولی من می‌تونم شست کیلومتر در ساعت بدو‌ام.
-کجا؟ شست کیلومتر در ساعت به کجا می‌خوای بری؟

دروغ‌گو

-تاحالا یه پسر وسط یه کنفرانس علمی صورت‌ت رو لیس زده؟
-وای، این کارو نکنی‌آ.
-چرا؟
-اون که داره سخنرانی می‌کنه پدرمه.
-من‌م برادرت‌م.

-داداش این خال‌کوبی‌یی که روی بازومون کشیدی، هر وقت بخوایم پاک می‌شه دیگه؟
-آره، این‌م حلال‌شه.
-اوم‌م‌م، چی هست تو این؟
-اسید سولفوریک.
-صحیح.

هیس

برای هومن حقیقت

روبه‌روی درِ بسته‌ی اتاق‌ش روی زمین نشست و وسط پایش را از روی شلوارجین مالش داد و به اسم ژله‌ای که روی در، با خطی زیبا نوشته شده بود، نگاه کرد. وقتی به اندازه‌ی کافی به هیجان آمد، شلوارش را پایین کشید و آب‌ش را روی اسم پاشید.

مراسم ختم تو توی چت‌رومِ نیلوفر

لینکی که من را به تو می‌رساند، حالا دیگر توی گوگل نیست. در هزار موتور جست‌و‌جوگر نام‌ت را سرچ کرده‌ام و تو هیچ‌جا نبوده‌ای. احسان می‌گوید هک شدی و کامپیوترت هم سوخته. نمی‌توانم باور کنم. توی چت‌روم نیلوفر برایت ختم گرفتیم. هرکس که می‌شناخت‌ت را دعوت کردیم. من توی روم گریه کردم. اشک‌های واقعی می‌ریخت روی کی‌بورد. باورت می‌شود؟ اصلاً می‌توانی این‌ها را بخوانی؟ می‌توانی؟

جای خوب کسل‌کننده‌ها

زن که دمرو خوابیده بود، به کتابی که توی استخر افتاده بود،‌ اشاره کرد و گفت:
-اوم‌م‌م، حوصله‌م رو سر برده بود. چپ و راست حکم صادر می‌کرد.
من که کنارش ایستاده بودم، گفتم:
-آره. کتابای کسل‌کننده، جاشون تو خشکی نیست.
از گوشه‌ی چشم، خشم‌گین نگاهم کرد؛
“شالاپ!”

نه به آن پسر

ولی تو از من خوش‌ت نمی‌آد. هرکاری هم که بکنم. تو منو دوست نداری. تو عوض نمی‌شی. همیشه هم‌اینی. اگه دوباره بهت تلفن کردم، خواستم خودم رو از یه فوبیا نجات بدم. می‌دونم که اون پسر رو دوست داری. می‌دونم که برای اون پسر ذره‌ای اهمیت نداری. می‌دونم که اون پسر تو رو می‌بوسه، می‌لیسه، می‌کنه. ولی تو عوض نمی‌شی. همیشه هم‌اینی. حتا اگه سدسال دیگه هم بهت برسم، تو باز هم‌این رفتار و با من می‌کنی.
تو اصلاً دختر خاصی نیستی. از معمولی هم پایین‌تری. با قد سد و شست، تو یه مهمونی، کی به‌ت توجه می‌کنه؟
فقط اشکال این‌جاست که تا حالا هیچ دختری به من نگفته نه. ولی تو
توی آشغال
پتیاره
کثافت،
ولی تو گفتی.

گیلاس

-خوش‌مزه بود؟
-کی؟

بگذار بروم

در عوض این‌که بگذاری بروم، چی می‌خواهی؟ انگشت شست‌م را با چاقو برابت ببرم تا یادگاری بگذاری توی دکور؟ کف آش‌پز‌خانه را لیس بزنم؟ یک سطل خون و اشک‌هایی که به سوره‌ی جِن قسم خورده‌ام برای تو ریخته‌ام؟
مامان، پس کٍی روده‌هات را از ناف‌م بیرون می‌کشی؟

پسر گفت:
-من هروقت که باهات هستم، احساس خوبی دارم.
-می‌دونم... ولی من بیش‌تر می‌خوام.
-بیش‌تر یعنی چی؟
-یعنی همه‌ی تو رو می‌خوام. نمی‌خوام که فقط از من خوش‌ت بیاد. می‌خوام در تملک من باشی.
این را مرد گفت.

مرگ در دنیای حقیقی

اگه مامان‌م به‌ت گفته از این شهر رفتم، باور نکن. اگه شنیدی که دیگه نمی‌نویسم، باور نکن. اگه فهمیدی که توی آسایش‌گاه روانی بستری شدم، باور نکن و اگه دیگه آن‌لاین نشدم، لطفاً بازهم برام آف‌لاین بگذار. من هیچ‌وقت دیوانه نمی‌شم، باور کن. هرچی به‌ت گفته‌ن دروغه. روانی خودشونن. اگه همه‌جا رو گشتی و بازهم پیدام نکردی، توی گوگل سرچ‌م کن.