عشق و کینه

اگه یه‌روز تو خیابان ببینم‌ت،

جلو می‌آم و به چشما‌ت نگاه می‌کنم.

بعد با بلندترین صدایی که می‌تونم،

زیر خنده می‌زنم.

تو از من می‌ترسی (خیلی‌وقته که این ترسو با خودت داری)

و وانمود می‌کنی با من نیستی.

اما من دست بردارت نمی‌شم.

تمام خیابون رو دنبال‌ت می‌آم و پشت سرت قهقهه می‌زنم.

تو رو با دست نشون می‌دم،

هل‌ت می‌دم،

و کارای شرم‌آوری که با من کردی رو به عابرا می‌گم.

تحریک‌شون می‌کنم.

تو می‌خوای فرار کنی،

و اونا آماده‌ان که من داد بکشم بگیریدش! تا بگیرنت.

اگه یه‌روز تو خیابون ببینم‌ت،

دنبال‌ت می‌افتم و نشونی خونه‌ت رو یاد می‌گیرم.

تلفن‌ت رو از هم‌سایه‌تون می‌گیرم،

و هر نصفه‌شب بهت تلفن می‌زنم و تهدیدت می‌کنم.

اشکت رو در می‌آرم و وادارت می‌کنم بهم التماس کنی که دیگه اون‌جا زنگ نزنم،

و من می‌خندم و گوشی رو می‌ذارم.

اگه یه‌روز تو خیابون ببینم‌ت،

تلفن می‌کنم تا بیان و ترتیب‌ت رو بده‌ن،

و وقتی که دیگه نمی‌تونی روی پات وایستی،

و داری روی پیاده‌روی خیابون از درد به خودت می‌پیچی،

و ازم می‌خوای که تو رو ببخشم،

بالای سرت می‌آم و صورت قشنگ‌ت رو زیر پام له می‌کنم.

روی صورت‌ت اسید می‌ریزم و بهت می‌گم که دیگه خفه‌شی.

اگه یه‌روز تو خیابون ببینم‌ت،

می‌گم سوار ماشین‌ت کنن و بیارنت زیرزمین خونه‌مون.

دست و پات رو زنجیر می‌کنم و با یه ساطور سراغت می‌آم،

و بند بند انگشتای بلند و کشیده‌ت رو از بدن‌ت جدا می‌کنم،

و می‌ذارم اون پایین بمونی تا از خون‌ریزی بمیری.

ولی من خودمو می‌شناسم؛

و اگه یه‌روز تو رو تو خیابون ببینم،

می‌آم جلوت و می‌زنم زیر گریه.

دست‌ت رو می‌گیرم و نگه‌ت می‌دارم.

ازت می‌خوام که بگی چرا منو گذاشتی و رفتی،

ضجه می‌زنم که دوباره دوستم داشته باشی،

و وادارت می‌کنم دوباره و دوباره و دوباره بهم بگی که مال من می‌شی.

که هرکسی رو به‌خاطرم ول می‌کنی.

که هرکاری رو به‌خاطرم می‌کنی.

چون من خودمو می‌شناسم؛

من نمی‌تونم رویاهای بی‌رحمی‌م رو درباره‌ت حقیقی کنم.