خاطرات بد

دروغ است که خاطرات بد را می‌توان دفن کرد. خاطرات بد زنده‌اند. دفن نمی‌شوند. مخصوصن اگر باعث شکنجه‌ی روح باشند. آن‌ها زنده می‌مانند؛ چون بازگو نمی‌شوند، و هر چیز عذاب‌آور وقتی بازگو نشود، زنده می‌ماند.

خاطرات بد، مثل اسید روی قلب هستند. از درون ظرفی به نام روزگار چکه می‌کنند.

چکه می‌کنند و روح را تحلیل می‌دهند.

آن‌ها، مثل خون‌ریزی داخلی، دیده نمی‌شوند، اما می‌کشند.

خاطرات بد را نمی‌توان بازگو کرد، چون باقی‌مانده‌ی غرور هنوز دوام دارد.

بازگو نمی‌توان کرد. چون تو بزرگی و بزرگان نمی‌نالند.

-تو زیادی حساسی پسر. یه‌کم منطقی باش.

-منطقی یعنی چی؟

-یعنی احساس نکن.