ابر یازدهم

وقتی یازدهمین ابر بالای سرمان رسید، نام‌ش را پرسیدیم. او نام‌ش را به ما گفت. برای‌ش دست تکان دادیم و ساندویچ‌های پرکاهویمان را گاز زدیم و روی چمن‌های خیس دراز کشیدیم و به صدای هیس هیسی که از جایی نامعلوم می‌آمد گوش سپردیم و ناگهان هردو دل‌مان خواست که روزی این‌طوری بمیریم؛ باران‌خورده از ابری که نام‌ش را می‌دانیم با شکمی پر و عضلاتی خسته و عرق‌کرده و روحی افسرده. درحالی‌که به هیچ‌کدام از آرزوهای بزرگمان نرسیده‌ایم و پاسخ هیچ‌کدام از سئوال‌هایمان را نمی‌دانیم و در آخرین دیدار، مادرمان را در آغوش نگرفته‌ایم.